Cukrzyca ciążowa: czy można ją wykryć na wczesnym etapie ciąży poprzez ciągłe monitorowanie poziomu glukozy i wskaźników stanu zdrowia?

GDM 

Cukrzyca ciążowa (GDM) odzwierciedla wyraźną nietolerancję spożycia glukozy w czasie ciąży. Nie ma uniwersalnej definicji, chociaż konsensus biologiczny opiera się na wynikach testu tolerancji glukozy wykonanego w połowie ciąży. Ujawniło to stały wzrost częstości występowania GDM na całym świecie, szczególnie wyraźny w krajach o średnich dochodach, zarówno w Europie, jak i poza nią, dotykający od 8 do 30% wszystkich kobiet w ciąży, w zależności od kraju. 

Epidemiczna częstość występowania cukrzycy ciążowej jest niepokojąca i ma konsekwencje, ponieważ choroby niezakaźne mogą powodować choroby niezakaźne zarówno u matki, jak i u potomstwa. Brakuje ogólnej wiedzy ze względu na jedynie kilka zidentyfikowanych czynników ryzyka i zbyt późną diagnozę umożliwiającą optymalne leczenie GDM i jej konsekwencji. Wcześniejsze rozpoznanie cukrzycy ciążowej (GDM) niesie ze sobą ryzyko progresji do cukrzycy typu 2 w ciągu całego życia aż do 60%. Identyfikacja kobiet o podwyższonym ryzyku progresji cukrzycy umożliwia wczesne wprowadzenie działań opóźniających lub zapobiegających wystąpieniu cukrzycy i stanowi łatwo identyfikowalną grupę wysokiego ryzyka. 

Ale nie kończy się to na matce: niewiele wiadomo na temat wpływu cukrzycy ciążowej na potomstwo, a epidemiologia nie jest minimalna: cukrzyca ciążowa dotyka 1 na 6 żywych urodzeń. W literaturze wskazuje się na zwiększone ryzyko wystąpienia otyłości w dzieciństwie oraz występowania cech chorób układu krążenia w wieku dorosłym – GDM trwale wpływa zatem na zdrowie przyszłych obywateli, torując drogę do zespołów metabolicznych. 

Wczesne wykrywanie i leczenie GDM umożliwia interwencję na wczesnym etapie, zapewniając klinicystom, obywatelom i decydentom możliwości trwałego wpływu na choroby niezakaźne i ich ograniczenia.